"...επιστρέφεις με τον εννιάχρονο γιό σου στο σπίτι. Έχεις πάρει διαζύγιο εδώ και δύο χρόνια και ζείτε οι δυό σας σε ένα άνετο διαμέρισμα στο Νέο Ψυχικό. Τώρα είσαι στην Κάτω Κηφισιά, μόλις έχεις μπει από την Εθνική Οδό, και κατευθύνεσαι προς τη Λεωφόρο Κηφισίας, επιστρέφοντας από ένα φιλικό σπίτι στον Άγιο Στέφανο. Περνάς από δρόμους οικείους. Μόνο που αισθάνεσαι τη διαφορά. η ατμόσφαιρα είναι πιο φορτισμένη... όχι μεταφορικά... Δεν τολμάς να ανοίξεις κι άλλο το παράθυρο του αυτοκινήτου γιατί αισθάνεσαι πως οι αναπνοές σου δεν θα είναι δροσερές - ούτε καθαρές."
Περνάω από αυτούς τους δρόμους και τις περιοχές για διαφορετικούς λόγους, και σε διάφορες εποχές του χρόνου. Μα πάντα σκέφτομαι αυτές τις σκηνές που κατέγραψα το καλοκαίρι του 2009, σε ένα ξέφωτο από πεύκα και άμμο, κοντά στη θάλασσα. Είναι τόσο έντονες οι εικόνες, σχεδόν σαν να τις έχω ζήσει. Αλλά να... που γράφοντας γι αυτές τις ζω, κάθε φορά που περνώ από αυτούς τους δρομους, κάθε στιγμή που αγγίζω το τιμόνι κι έχω κάποιο παιδί στο πίσω κάθισμα!
Η μυρωδιά των πεύκων, η αίσθηση του καμμένου, η Αθήνα που αγαπάς, κι αυτοί που την καίνε με κάποια σκοπιμότητα, η δροσιά σου που λιγοστεύει, οι αναπνοές σου που στενεύουν, η ευθύνη του γονιού, οι όμορφες στιγμές και αναμνήσεις από επισκέψεις σε φίλους, η στιγμή, το δευτερόλεπτο, το ποτήρι που ξεγλιστρά και πέφτει, η τιμονιά που επιβάλλεται, οι άνθρωποι που νοιάζονται για σένα...
Καλή Χρονιά κι Αντίο σε έναν χρόνο με πληγές και έντονες συγκινήσεις!ξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου